تمنای ظهور

تمنّای ظهورفاش می گویـم و تا اوج رسد فریادم                         عشـقـبـازی، شـده از روز ازل بنیادمعشق مهدی زازل جوهره‌ی جانم شد                         خون دل می خورم و درره او دلشادمدر تمنای ظهورش گـذرد صبح وشبم                         نــرود جـلـوه‌ی یــاد رخ او، از یــادمطـائــر جـان و دلــم بال زند در ره او                         مـن نـه انـدر قـفس هجر که من آزادمجمعه شدبازبرم دست دعا سوی سما                         یا رب اورا برسان بین که ز پا افتادم ( شعر از : معینی زاده )