یا اباصالح:

مثل هر بار برای تو نوشتم: دل من خون شد ازین غم، تو کجایی؟ و ای کاش که این جمعه بیایی! دل من تاب ندارد، همه گویند به انگشت اشاره، مگر این عاشق دلسوخته ارباب ندارد؟ تو کجایی؟ تو کجایی.... و تو انگار به قلبم بنویسی: که چرا هیچ نگویند مگر این منجی دلسوز، طرفدار ندارد، که غریب است و عجیب است که پس از قرن و هزاره هنوزم که هنوز است دو چشمش به ره است و مگر سیصد و اندی نفر از شیفتگانش، زیاد است، که گویند به اندازه یک « بدر» علمدار ندارد! و گویند چرا این همه مشتاق، ولی او سپهش یار ندارد! **************** و شاید پاسخ امام عصر علیه­ السلام: تو خودت! ای مدعی دوستی و مهر شدیدی که به هر شعر جدیدی، ز هجران و غمم ناله سرایی، تو کجایی؟ تو که یک عمر سرودی «تو کجایی؟»، تو کجایی؟!! باز گویی که مگر کاستی­ای بُد ز امامت، ز هدایت، ز محبت، ز غمخوارگی و مهر و عطوفت تو پنداشته­ای هیچ کسی دل نگران تو نبوده؟ چه کسی قلب تو را سوی خدای تو کشانده؟ چه کسی در پی هر غصه­ی تو اشک چکانده؟ چه کسی دست تو را در پس هر رنج گرفته؟ چه کسی راه به روی تو گشوده؟ چه خطرها به دعایم ز کنار تو گذر کرد؟ چه زمان­ها که تو غافل شدی و یار به قلب تو نظر کرد؟... و تو با چشم و دل بسته فقط گفتی تو کجایی؟! و ای کاش بیایی!! هر زمان خواهش دل با نظر یار یکی بود، تو بودی... هر زمان بود تفاوت، تو رفتی، تو نماندی خواهش نفس شده یار و خدایت، و همین است که تاثیر نبخشند به دعایت، و به آفاق نبردند صدایت و غریب است امامت من که هستم، تو کجایی؟ تو خودت! کاش بیایی به خودت کاش بیایی...! به خودت کاش بیایی...!