از حضور تا ظهور

آن حضرت را «غایب» نامیده اند ، چون «ظاهر» نیست، نه آن که «حاضر» نیست. غیبت به معنای «حاضر نبودن» تهمت ناروایی است که به آن حضرت زده اند و آنان که چنین پنداشته اند، فرق میان «ظهور» و «حضور» را ندانسته اند. آمدن آن حضرت به معنای «ظهور» است، نه «حضور». و شیغتگان حضرتش، ظهورش را از خدا می طلبند. نه حضورش را. از این روست که وقتی ظاهر می شود، همه انگشت حیرت به دندان می گزند که ای وای او را پیش از این هم دیده اند، ولی نشناخته اند.توجه به حضور همیشگی حضرتش در جای جای زندگی ما و در نظر داشتن نگاه رئوفانه و همواره حضرتش بر لحظه لحظه رفتار و گفتار ما،تاثیر فوق العاده ای در هدایت و تربیت مهدوی ما می گذارد. در زمستان غیبت، بر محمل بهار دیدمت که نمازمی گذاری...و شنیدم ذکر قنوتت را وچشیدم حلاوت دعایت را و دیدم زیبایی رکوع و سجودت را...ای چشم بینای خدا، تو حاضری در لحظه لحظه زیستن ما، نفس کشیدن ما، نشستن و برخاستن ما، در هر پگاه و نگاه ما و در ژرفنای نماز و نیاز ما.