کجاست آن امامی که وقتی بیاید

کجاست آن امامی که وقتی بیاید پیرزنی تنها با یک سبد سیب می‌تواند از این سر دنیا سفر کند، بی‌آنکه حیوانات درنده آسیبی به او برسانند و یا دزدها سیب‌هایش را بگیرند. دل آدم‌ها را خانه تکانی می‌کند، کینه ها را به دست باد می‌سپارد و دشمنی‌ها را از بین می‌برد. در چنان روزی گرگ و بره با هم دوست می‌شوند و مرغان روی دم روباه بازی می‌کنند. زمین که مرده است، دوباره زنده می‌شود و خداوند مَردانی را بر‌می‌انگیزد که عدالت را زنده کنند. پس، زمین با وجود عدالت دوباره زنده و سبز می‌شود. در دامان دخترکان پونه و ریحان می‌کارد و به نقش پروانة روسری آنها جان می‌دهد. بیماران بهبود می‌یابند و کسانی که ضعیف و ناتوان هستند، نیرومند و قوی می‌شوند. خرگوش مانند شیر قوی و کبوتر مانند عقاب پرزور می‌شود. هیچ مورچه‌ای زیرپا له، و هیچ پرنده‌ای شکار مار نمی‌شود. رود مهربانی جاری می‌شود و همه در آیینه‌ها می‌خندند. آن روز هیچ خاری در دست باغبان‌ها فرو نمی‌رود و بال هیچ پروانه‌ای از شعله شمع نمی‌سوزد؛ چون خار و آتش نیز مهربان می‌شوند. هر چیزی را مساوی میان مردم تقسیم می کند. یک گلابی به تو می‌دهد، یک گلابی به من. روی هر گل یک شبنم می‌نشیند و روی هر درخت یک کلاغ خوش‌صدا. همه خواب‌های خوش و شیرین می‌بینند. خواب‌ها پر از «شبنم» و «آیینه» و «سینه‌سرخ» می‌شود. تو خواب اسب زرین‌یال و بادبادک‌های رنگی می‌بینی و من خواب سیب و دوچرخه و آب‌نبات. بدها نابود می‌شوند و نیکان زنده می‌مانند. دزدها و جلادان می‌میرند، نیکوکاران و خوبان زنده می‌مانند. در آن روز ابرهای سیاه، مرداب‌ها و گرداب‌ها نابود می‌شوند و کبوترها و غنچه‌ها زنده می‌مانند. کجاست حضرت مهدی، عجّل‌الله تعالی‌فرجه؟ که وقتی بیاید، در هر خانه یک چراغ روشن می‌کند. تاریکی از زمین پر می کشد و شاپرک‌ها در نور پرواز می‌کنند. هیچ بچّه‌ای از تاریکی نمی‌ترسد. چون شب نیز مانند روز پرنور شده است. کجاست آن امام ... کجاست آن امام ...