متن غائب زندگی:

دلم بهانه تو را گرفته است; ای «موضوع » زندگی من! ای «سؤال اصلی » آفرینش! «روشی » نمانده است که با آن «فرضیه » آغوش تو را به جستجو نگذارده باشم. بگو با کدام «روش تحقیق » می توان ظهور تو را پاسخ یافت؟! «مفهوم » نگاه تو با کدام «ملفوظ » به «مشهود» بدل خواهد شد؟ و «متغیر» گیسوانت، در آغوش کدام نسیم، «مفهوم » بیقراری مرا منتشر خواهد نمود؟ خسته ام! از «بررسی متون »، از «سؤالات فرعی »، از «مقدمه »، از «مقدمه »، از «مقدمه »! بی حضور تو ای «متن » غایب زندگی; از زنده بودن چه «نتیجه »ای می توان گرفت؟ از زنده بودن «چگونه » می توان نتیجه ای گرفت؟ همیشه با «مفروض » آغوش باز تو و نگاه مهربانت، نبودنت را تحمل کرده ام و زنده بودن خود را توجیه. آنروز که نگاه مهربانت را از دلم برداری، بدان که «گزاره های پایه ای » فلسفه وجودی ام را ویران نموده ای! «فصل » فصل عمرم، وقف «وصل » تو بوده است. خسته ام; از این همه «فصل » از این همه فصل به من بگو! در کدام فصل زندگی، وصل تو دست یافتنی است؟ ای که با آمدنت همه فصلها وصل می شوند! فصل فصل خزان زده عمر مرا نیز به ظهور سبز خود وصل بفرما! آمین!

فضیلت انتظار فرج:

1 - مفضل بن عمر می گوید: امام صادق (ع) فرمود: "بهترین سبب نزدیکی بندگان به خداوند و برترین چیزی که موجب خشنودی او از ایشان می شود این است که در ایام غیبت حجت خدا که مردم، مکان او را نمی دانند، معتقد باشند که حجت خدا بر حق است و روی زمین وجود دارد، در آن هنگام، هر صبح و شب منتظر فرج آن حضرت باشید ..." 2 – مفضل بن عمر می گوید: از امام صادق(ع) شنیدم که می فرمود: "کسی که در حال انتظار فرج صاحب الامر از دنیا برود، نه تنها مثل کسی است که همراه با امام قائم، در کنار او و در اردوگاهش است، بلکه همچون جنگاور مجاهدی است که در رکاب رسول ا...(ص) شمشیر می زند."  3 – علی بن ابی حمزه از قول ابو بصیر نقل می کند: امام صادق(ع) فرمود: "...ای ابابصیر! خوشا به حال شیعیان امام قائم ما، که در ایام غیبت منتظر ظهور آن حضرت هستند و در دوران ظهور آن حضرت از او اطاعت می کنند، آنها همان اولیاء خدا هستند که ترس و اندوهی ندارند."  4 – علی بن مهزیار: "به امام هادی(ع) نامه نوشتم و در مورد فرج از آن حضرت سوال کردم حضرت در پاسخ من مرقوم فرمود:"هرگاه صاحب شما از دید ستمگران پنهان شد، منتظر فرج باشید."  5 – علاء بن سیابه می گوید: امام صادق(ع) فرمود: "هر که ا زشما در حال انتظار امر فرج از دنیا برود مثل کسی است که در خیمه و اردوگاه امام قائم (ع) جای و مقام دارد."  6 – عبدالحمید واسطی می گوید: امام باقر(ع) فرمود: "هرکس از شما که بگوید: "اگر من قائم آل محمد(ص) را درک می کردم او را یاری می نمودم" مثل کسی است که در کنار او شمشیر میزند، بلکه بالاتر، مثل کسی است که همراه او شهید شده است."  7 – مفضل بن عمر می گوید: درباره امام قائم(ع) و آن عده از دوستانمان که در انتضار آن حضرت که از دنیا رفته اند گفتگو می کردیم، امام صادق(ع) فرمود: وقتی قائم قیام کند در قبر مومن ندا داده می شود: "فلانی!صاحب تو ظهور کرده است اگر میخواهی به او ملحق شوی، ملحق شو و اگر میخواهی در ضیافت و بزرگداشت پروردگارت باقی بمانی، باقی بمان."  8 – ابو بصیر می گوید: امام صادق(ع) روزی فرمود: "آیا بگویم که چه چیزی است که خداوند هیچ عملی را بدون آن قبول نمی کند؟" عرض کردم: آری بفرمایید"، فرمود: شهادت به یگانگی خدا." تا اینکه فرمود: "و نیز انتظار قائم ما"، سپس فرمود: "ما دولتی داریم که هر موقع خدا بخواهد آن را مستقر خواهد کرد" و سپس فرمود: "هرکس خشنود است به اینکه ا ز اصحاب قائم باشد، باید منتظر آن حضرت باشد و اهل پرهیز از محرمات الهی و عمل به بهترین اخلاق باشد، در آن صورت او منتظر خواهد بود، و اگر قبل از قیام قائم بمیرد مثل کسی که امام قائم را درک کرده پاداش خواهد دید ..."  9 – امام رضا(ع) به نقل از پدران بزگوارش فرمود: رسول ا...(ص) فرمود: "بهترین اعمال امت من انتظار فرج از طرف خداوند عزوجل است."  10- ابوبصیر می گوید: امام صادق(ع) فرمود: "فرج به هنگام ظهور هفتمین از ماست."/ ظاهرا منظور این است که امام صادق اولین آنها و حضرت حجت هفتمین آنها خواهد بود.  11 – ابو بصیر می گوید: امام صادق(ع) فرمود: "برای خروج امام قائم چه عجله ای دارید؟ به خدا قسم، او جز لباس خشن نپوشیده و جز خوراک ناگوار میل نکند، او چیزی جز شمشیر نیست، و مرگ در سایه شمشیر گریبان مردم را می گیرد."  12- عبدا... بن زراره می گوید: امام صادق(ع) فرمود: "شما باید تسلیم ما باشید و امور-مربوط به دین و حکومت-را از ما بگیرید و امرما و امر خودتان و فرج ما و فرج خودتان را انتظار بکشید..."  و ...

یا اباصالح:

مثل هر بار برای تو نوشتم: دل من خون شد ازین غم، تو کجایی؟ و ای کاش که این جمعه بیایی! دل من تاب ندارد، همه گویند به انگشت اشاره، مگر این عاشق دلسوخته ارباب ندارد؟ تو کجایی؟ تو کجایی.... و تو انگار به قلبم بنویسی: که چرا هیچ نگویند مگر این منجی دلسوز، طرفدار ندارد، که غریب است و عجیب است که پس از قرن و هزاره هنوزم که هنوز است دو چشمش به ره است و مگر سیصد و اندی نفر از شیفتگانش، زیاد است، که گویند به اندازه یک « بدر» علمدار ندارد! و گویند چرا این همه مشتاق، ولی او سپهش یار ندارد! **************** و شاید پاسخ امام عصر علیه­ السلام: تو خودت! ای مدعی دوستی و مهر شدیدی که به هر شعر جدیدی، ز هجران و غمم ناله سرایی، تو کجایی؟ تو که یک عمر سرودی «تو کجایی؟»، تو کجایی؟!! باز گویی که مگر کاستی­ای بُد ز امامت، ز هدایت، ز محبت، ز غمخوارگی و مهر و عطوفت تو پنداشته­ای هیچ کسی دل نگران تو نبوده؟ چه کسی قلب تو را سوی خدای تو کشانده؟ چه کسی در پی هر غصه­ی تو اشک چکانده؟ چه کسی دست تو را در پس هر رنج گرفته؟ چه کسی راه به روی تو گشوده؟ چه خطرها به دعایم ز کنار تو گذر کرد؟ چه زمان­ها که تو غافل شدی و یار به قلب تو نظر کرد؟... و تو با چشم و دل بسته فقط گفتی تو کجایی؟! و ای کاش بیایی!! هر زمان خواهش دل با نظر یار یکی بود، تو بودی... هر زمان بود تفاوت، تو رفتی، تو نماندی خواهش نفس شده یار و خدایت، و همین است که تاثیر نبخشند به دعایت، و به آفاق نبردند صدایت و غریب است امامت من که هستم، تو کجایی؟ تو خودت! کاش بیایی به خودت کاش بیایی...! به خودت کاش بیایی...!

ای بهترین امام خوب می شوم:

آقا قسم به جان شما خوب می شوم باور کن آخرش به خدا خوب می شوم این روزها ز دست دل خویش شاکیم قدری تحملم بنما خوب می شوم حتی اگر گناه خلایق کشم به دوش با یک نگاه لطف شما خوب می شوم من ننگ و عار حضرتتان تا به کی شوم کی از دعای اهل بکا خوب می شوم با یک دعای مادر دلسوز و مهربان ام الائمه النجبا خوب می شوم جمعی کبوتر حرم فاطمه شدند من هم شبیه آن شهدا خوب می شوم من بدترین غلام حقیر ولایتم ای بهترین امام بیا خوب می شوم با این همه بدی به ظهور شما قسم با یک نسیم کرب و بلا خوب می شوم

شعر نو:

با سلام ای آقا ...   شبتان مهتابی ...   روز میلاد شما در پیش است ...   عرض تبریک آقا ...   و کمی بیتابی ...   چشم عالم به دقایق نگران خواهد شد! ...   کوچه ها منتظرند ...   دشت ها حوصله ی سبزه ندارند دگر ...   پس چرا دیر آقا ؟! ...   ای نفس ها به فدای کف نعلین شما ! ...   اندکی تند قدم بردارید

دو راهی:

دوستان عزیز ، یک مطلبی را در گردشی که در سایت های مهدوی داشتم ، دیدم که این تصویر را قرار دادن ، خیلی جالبه ، به همین دلیل هم در سایت قرار دادم تا دوستان دیگر هم از این تصویر زیبا و پر معنا بهره مند بشوند: عمر ما چند روزی بیشتر نیست..... خب ، حالا نظرتون چی هست؟؟؟ آیا هنوز میخواهیم ادامه ی گناه را کلیک کنیم؟؟؟

اشعار مهدوی

مهدی یعنی زاده‌ی شهر ولامهدی یعنی گلرخی از سامرامهدی یعنی دلبری از جنسِ نوریکّه تازِ عرصه‌ی وقتِ ظهورمهدی یعنی دلستانِ عاشقاندلبر شیرین بیانِ عاشقانمهدی یعنی سینه‌ای پر ماجراگشته بر عشقش دلِ دل مبتلامهدی یعنی هست و بود خستگانمرز ایمان، حضرت صاحب زمانمهدی یعنی چشم ما و انتظارعقده‌های دیدن و صبر و قرارمهدی یعنی مردی از رنگِ خداآن که عالم را دهد روزی ندامهدی یعنی دشمنان را التهابعشق زهرا و عزیز بوترابمهدی یعنی پاره‌ی قلبِ بتولنامِ او همنام با نامِ رسولمهدی یعنی هم محمّد هم علیحجت الله است بعدِ عسگریمهدی یعنی لاله‌ی نرگس نشانمی‌رود دل سوی او دامن کشانمهدی یعنی دلربای ما همهآن که گیرد انتقامِ فاطمهمهدی یعنی ناله‌ی هر شام و روزجمعه شبها و بقیه و اشک و سوزمهدی یعنی روشنی در شامِ تارشیعه و وقتِ ظهورش، افتخار

وصال:

انسان در هر زمان و مکان و در هر شغل و کسبی، می‌تواند به گونه‌ای پاک و صالح باشد که از اوتاد زمین و از وسائط فیض میان حضرت مهدی(ع) و مردم گردد. محمد علی مردی کاسب و گمنام بود و در دزفول زندگی می‌کرد. شغلش بافندگی و محل کارش دکّان کوچکی بود که هم در آن کار می‌کرد و هم زندگی می‌نمود. او آن چنان ساده و عادی می‌زیست که کسی معنویت و بزرگواری اش را باور نمی‌کرد و نمی‌دانست که او یکی از وسائط فیض بین حضرت ولی عصر(ع) و خلق است تا اینکهبقیه در ادامه مطلب

ظلم زمینه ساز ظهور نیست:

در برخی از روایت‌هایی که درباره ظهور امام مهدی عجل‌الله تعالی‌فرجه‌الشریف آمده است، چنین نقل شده است که: «امام مهدی عجل‌الله تعالی‌فرجه‌الشریف جهان را از عدل و داد پرمی کند، همچنان که از ظلم و جور پر شده بود». با توجه به این حدیث ممکن است این سؤال پیش آید که اگر ما برای از بین بردن ستم و مقابله با ستم‌کاران اقدام کنیم، ظهور را به تأخیر انداخته‌ایم؟ نوشتار حاضر در صدد است تا بدین پرسش پاسخ دهد.

دل تنگ:

سال هاست که چشم هامان به بهانه ظهور شما اشک می ریزد و دل هامان از دوریتان شب ها تا به سحر ناله سر می دهد و چه تلخ است صبر انتظار و چه شیرین است امید دیدار.   مولای من تا کی از دوری شما لب هایمان هم نوا با دل هایمان فریاد العجل را سر دهد. آنگاه که دلم می گیرد تنها دل خوشیم نگاه کردن به نا زیبای شماست که بر دفتر دلم نقش بسته است. گاهی نیز که دوریتان طاقتم را به ستوه می آورد به جمکران می آیم و دلم را با هوای مهدوی ای که در آنجا پیچیده است غسل می دهم و آرام می گیرم. اما مولای من غروب های جمعه بسیار دلگیر است چرا که انتظار یک هفته ای خود را بر باد رفته می بینم و تو می دانی که تسلی بخش من در آن لحظه تماشای جمال نایبت می باشد چرا که تجلی شما را در چهره او می بینم همان که امروز به امید مستضعفان جهان تبدیل گشته است و او خود خوب می داند که همه امیدش شما هستید. چرا که در سخت ترین شرایط آنگاه که سختی ها از هر سو بر او هجوم آوردند شما را خطاب کرد و از شما مدد طلبید. اما ای امید حقیقی مستضعفان جهان ، چندین جمعه دیگر را باید بی حضور شما سپری کنیم ؟ آیا آن روز خواهد رسید که گوشه ای از تنهایی سالیان غیبتتان را با ما تقسیم کنید و ما را در غم های سال های انتظار خود شریک کنید و با ما از درد های دل خویش سخن گویید. ان شا الله و باز هم باید دعا کنیم و این بار سعی کنیم دعاهایمان را بیشتر خالص کنیم شاید مقبول درگاه الهی افتد. و باز هم اللهم عجل لولیک الفرج ، خدایا در امر ظهور حجتت تعجیل نما و نایبش را در پناه خود حفظ فرما