واژه های ندبه

هر جمعه واژه های ندبه که تکرار می کنم

دارم ز حق برای ظهورت اصرار می کنم

چشمم اگر چه گرفته غبار معصیت

با اشک غسل جمعه به ابصار می کنم

تجدید عهد ماست دگر صبح جمعه ها

عهد دوباره شکسته ام اقرار می کنم

با صد امید جمعه تو را می زنم صدا

خود را معرفی فداییت ای یار می کنم

من مدعی عشق شما گر چه نیستم

این ادعاست هر آدینه انکار می کنم

شرمنده ام حقیر لایق خدمت که نیستم

گاهی نمی ز یمی خدمت ابرار می کنم

دنیا اگر نموده صید دل خسته مرا

تقدیم صید دلم را به تو دلدار می کنم

آب از سرم گذشت بیا سردار من ببین

منصور وار سرم را به سر دار می کنم

در خواب غفلتی فرو رفته ام مرا ببخش

((مهدی ملا صادقی))

سفرنامه دل

به نام خدایی که دل های خروشان و درون های جوشان به نام و یاد او آرام می گیرند و به نام خدایی که کربلا را آفرید تا ما وطن داشته باشیم. اتوبوس راهی شد، پیش به سمت مقصد... اما هرکداممان فقط «من» نبودیم؛ بلکه یک کاروان دل! به همراه بقچه ای از سلام ها و التماس دعا ها؛ تا قناری آه دلِ چند دلشکسته و جامانده از سفررا به محضر عرشیان کربلایی برسانیم. روزها از پی هم گذشتند و دیدار یار شدنی تر.بالاخره فراق پایان گرفتُ رسیدیم قربان کارت دعوتت ارباب!  که در میان غریبستان دنیا، تک درختِ بختِ مرا، باز شکوفا کردی وبرای سومین بار اذن دخولم داده ای در آستان حریمت  لبریز از شوق آسمانی می شوم و شمیم بوی سیبت، مست می کند هر دلداه ی عاشق پیشه را... السلام علیک یا اباعبدالله ، بابی انت و امی و نفسی یا اباعبدالله سلام ای همیشه! منم! همان صدایی که دائم زیارتت را می طلبید همان صدای رنگ پریده ای  که بزاعت لحظه هایش، بغض و هق هق و آهست... و من با همه ی بار گناهی که بر دوشم لنگر انداخته ست ، دل به کشتی نجاتت بسته ام و به پشتوانه ی دعوتت آمده ام اینجا. چه باک از سختی فاصله  و ناامنی راه و دغدغه ی روزگار؛  حال منت به سرم میگذاری و به نوکری ات می پذیری ام؟ همینکه پا پیش می نهم برای ورود لحظه هایم،عطر خواهش اشک هایم ،دانه های الماس جام نگاهم، لبریز از التماس و وجودم ،شکوفه باران احساس می شود نزدیک و نزدیکتر می شوم آنقدر که خودم را زیر گنبد می بینم شنیدم دعا مستجابست اینجا؛از آرزوهایم تند می گذرم  تا امانت سلام ها را تقدیم کنم به شما چهره ها یکی یکی بتصویر می آیند و صوت التماس دعاها در گوشم تکرار می شود؛ تازه می فهمم چرا گفته اند کربلا شهر یاد است؛ انگار برای همه می خواهم جز خودم... و من چقدر خوشبختم که زیر نگاه تو نفس می کشمُ و دست ها را به رخساره ی همچو ماهِ ضریحت می کشم. راستی حسین جانم! ضریح نو مبارک حالا خیره به ضریح، چشم هایم پر از مهتاب می شود و تو تکثیر می شوی در من... ببار ای چشم! ببار...شاید این کمترین کاری باشد که برای آبروی از دست رفته ی من در این بارگاه، پادرمیانی  می کند. آخر من کجا و لیاقت بهشت کجا؟! ارباب! ای چشم و چراغ دل من! دست خالی آمدن بد است قبول؛ اما حالا که راه دادی ام دست خالی برگشتن بدتر است،مرا  از در خانه ی لطف و کرمت دست خالی برنگردان روزهای خوش باتو بودن چشم برهم زدنی گذشت و برای منی که هیچ رسم مهماننوازی نمی دانستم مهمانی تو چقدر شیرین بود.اما ای کاش هرگز پایان نداشت این مهمانی گیرم چشم ها را آرام کنم برای وداع، می گویی با این دلِ بیتاب چه کنم؟ غصه نخور دل من! زیر گنبد دعا کن که این آخرین نگاه تو و او نباشد در این نقطه... خودت را برای خداحافظی مهیا کن و در گیرو دار خداحافظی از ارباب، سلام کن  به فاطمیه و گوشت را به آوای زخمی و پهلوی شکسته ی مادر بسپار. زمزمه ی فرج را هم فراموش نکن؛ دعا کن برای زود رسیدن موعودی که می آید و داد مظلوم مادر را می ستاند. خداحافظ ارباب/خداحافظ علمدار/ خداحافظ اولیا و اوصیا و انبیا... خداحافظ تا دعوتی دوباره و سلامی از نو...فقط  امیدوارم خیلی طول نکشد این فراق ************ چند روزیست از آسمان، از طواف حریم تو بازگشتم؛ دلم هنوز هواییست...انگار همه ی لحظات ناب سفر را پرواز می کردم روی ابرهای خیال و چقدر سقوط یکباره از عرش به فرش شکننده ست.. ای کاش همانجا پیش پای تو تمام می شدم،بی خیال از این همه غصه و درد و شکستن... پی نوشت: متن از خودم(نویسنده وبلاگ)

کجاست آن امامی که وقتی بیاید

کجاست آن امامی که وقتی بیاید پیرزنی تنها با یک سبد سیب می‌تواند از این سر دنیا سفر کند، بی‌آنکه حیوانات درنده آسیبی به او برسانند و یا دزدها سیب‌هایش را بگیرند. دل آدم‌ها را خانه تکانی می‌کند، کینه ها را به دست باد می‌سپارد و دشمنی‌ها را از بین می‌برد. در چنان روزی گرگ و بره با هم دوست می‌شوند و مرغان روی دم روباه بازی می‌کنند. زمین که مرده است، دوباره زنده می‌شود و خداوند مَردانی را بر‌می‌انگیزد که عدالت را زنده کنند. پس، زمین با وجود عدالت دوباره زنده و سبز می‌شود. در دامان دخترکان پونه و ریحان می‌کارد و به نقش پروانة روسری آنها جان می‌دهد. بیماران بهبود می‌یابند و کسانی که ضعیف و ناتوان هستند، نیرومند و قوی می‌شوند. خرگوش مانند شیر قوی و کبوتر مانند عقاب پرزور می‌شود. هیچ مورچه‌ای زیرپا له، و هیچ پرنده‌ای شکار مار نمی‌شود. رود مهربانی جاری می‌شود و همه در آیینه‌ها می‌خندند. آن روز هیچ خاری در دست باغبان‌ها فرو نمی‌رود و بال هیچ پروانه‌ای از شعله شمع نمی‌سوزد؛ چون خار و آتش نیز مهربان می‌شوند. هر چیزی را مساوی میان مردم تقسیم می کند. یک گلابی به تو می‌دهد، یک گلابی به من. روی هر گل یک شبنم می‌نشیند و روی هر درخت یک کلاغ خوش‌صدا. همه خواب‌های خوش و شیرین می‌بینند. خواب‌ها پر از «شبنم» و «آیینه» و «سینه‌سرخ» می‌شود. تو خواب اسب زرین‌یال و بادبادک‌های رنگی می‌بینی و من خواب سیب و دوچرخه و آب‌نبات. بدها نابود می‌شوند و نیکان زنده می‌مانند. دزدها و جلادان می‌میرند، نیکوکاران و خوبان زنده می‌مانند. در آن روز ابرهای سیاه، مرداب‌ها و گرداب‌ها نابود می‌شوند و کبوترها و غنچه‌ها زنده می‌مانند. کجاست حضرت مهدی، عجّل‌الله تعالی‌فرجه؟ که وقتی بیاید، در هر خانه یک چراغ روشن می‌کند. تاریکی از زمین پر می کشد و شاپرک‌ها در نور پرواز می‌کنند. هیچ بچّه‌ای از تاریکی نمی‌ترسد. چون شب نیز مانند روز پرنور شده است. کجاست آن امام ... کجاست آن امام ...

بخوان به نام رهایی!

بخوان به نام رهایی! بخوان به نام بلوغ! بخوان به نام صاعقه در التهاب شب. بخوان به نام ساقه امید در پهن‌دشت یأس! بخوان به نام خالق خورشید، و عشق را به اسم اعظم معشوق، از پس یلدای بی‌تنفس دیجور، نورباران کن! بخوان نبی گرامی! بخوان رسول عشق و امید! بخوان به نام نامی توحید! تو خواندی، هرم صدای تو قندیل‌های سکوت را ذوب کرد. آوای مهربان تو فضای میان زمین و آسمان را عطرآگین نمود. بوی خوش عشق ملایک بی‌تاب را به طواف «حرا» کشانید؛ انبیا انگشت حسرت به دندان گزیدند؛ ابراهیم و اسماعیل از آنکه: حرا بود و ما به مرمت کعبه ایستادیم؟ موسی از آنکه: به طور، چرا رفتیم؟ عیسی از آنکه: آنچه در زمین یافتنی بود، درآسمان چرا می‌جستیم؟ و در این میانه تنها خاطر خدا بود که راضی بود، چرا که رحمت واسعه خویش را نمود عینی بخشیده بود. فرشتگان برخی به رضایت بی‌سابقه خدا سجده می‌بردند؛ بعضی عرق از جبین پیامبر می‌ستردند؛ عده‌ای گوش به لطافت این معاشقه می‌سپردند و برخی از آنکه معشوق خداوند را در زمین می‌دیدند ـ نه در میان خویش ـ خون دل می‌خوردند. جبرئیل چه ذوق کرده بود که پیام عاشق و معشوق را بر بال امانت خویش به یکدیگر می‌رساند. آری، تو که خواندی، آسمانیان، زمینیان اهل دل را به پایان شب سیاه بشارت دادند، عرشیان که هلهله می‌کردند فرشیان را مژده آوردند که: «قد جائکم من الله نور» مردانی از شرق ای پیامبر! سلام بر تو که وعده‌های تو را با دست‌های لرزان خویش لمس می‌کنیم. ما فرموده تو را که «از شرق، کسانی راه را برای ظهور مهدی(ع) هموار می‌کنند» از یاد نبرده‌ایم. سلام بر تو! سلامی به طراوت خون‌های جوانانمان. حاشا که از یاد ببریم آن منظره را که به ابوذر فرمودی: «ابوذر! می‌دانی چه اندیشه‌ای مشغولم داشته است و پرنده اشتیاق دلم به کدام سوی پر می‌کشید؟ دلم به شوق دیدار برادرانی می‌تپد که بعدها خواهند آمد، مقامشان هم‌سنگ مقام انبیاست و منزلتشان در نزد خدا منزلت شهدا. از پدر و مادر و برادر و خواهر خویش به خاطر جلب رضای خدا دست می‌کشند و آنچه مال در خورجین تملک دارند، فدای خدا می‌کنند. در مقام خشوع در مقابل خداوند تا اوج ذلت رشد می‌کنند، دل از دنیا و مافیها می‌کنند... دل‌هایشان رو به سوی خدا دارد، جان‌هایشان از خداست و دانششان برای خدا...». ای پیامبر! از یادمان نمی‌رود آن خاطره را که آنقدر از صفات این عزیزانت مشتاقانه گفتی که اشک در چشمانت نشست و همان حال که زمین اشک‌های مبارک تو را در بغل می‌فشرد دعایشان فرمودی: «خداوندا! حفظشان کن و یاریشان فرما در نبرد با دشمنان و چشمم را به دیدارشان در قیامت روشن کن». پیامبر! عزیز خداوند! معشوق معبود! سلام بر تو! تو که قرن‌ها پیش برای این عزیزانت گریستی و دعایشان فرمودی و می‌دانستی و می‌دانی که حیات و نصر و فتحشان به پشتوانه دعای توست، اکنون در این مخاطرات رهایشان نکن.

بیایید کاری کنیم ...تکلیف منتظران حضرت مهدی(عج) :

اگر که، من و تو، همان کاری را بکنیم که همه می‌کنند؛ قطعاً، به همان نتیجه‌یی‌خواهیم رسید، که همه می‌رسند.از راهِ کارهایِ تکراری و همیشگی، هرگز، نمی‌توان به دستاوردهایِ نو و غیرتکراری رسید:به هرزه، بی «می» و «معشوق»، عُمر می‌گذرد/ بَطالتم بَس؛ از امروز، کار خواهم کردبه یادِ «چشمِ» تو، خود را، خراب خواهم ساخت/ بنایِ «عهد قدیم»، استوار خواهم کرد ...[حافظة شعر ایران؛ حافظِ قرآن]دُعای عهد قدیم، فقط خواندنی نیست؛ کار کردنی ـ هم ـ هست، به کار بردنی ـ هم ـ هست.دعای عهد، پیمان‌نامه‌یی ست که ـ حتماً ـ به امضای دو طرف باید برسد؛ وگرنه، نه معنا دارد و نه موجودیت! پیمان‌شکنی، ریشه در نادانی و سُست عهدی دارد.نمی‌شود ندانست، و کاری کرد!آن که نمی‌داند چه می‌کند، در واقع، دارد کاری نمی‌کند؛ و ای کاش، اصلاً، کاری نمی‌کرد! پیامبر دل‌آگاه و دلسوزمان ـ حضرتِ ختمی مرتبت، صلّی الله علیه و آله ـ با دلشوره‌یی دلسوزانه می‌گفت: «آن‌که، نادانسته کاری می‌کند؛ به جای آن‌که کار را درست کند، خراب‌تر ـ هم ـ خواهد کرد!»[نهج‌الفصاحه/سخن شمارة 3058]توبه و تغییر، تنها راه، برای کاری کردن‌ست.انقلاب، دیگرگون‌سازی ‌ست: انقلاب، دیگرگون شدن‌ست. انقلاب، دیگرگون کردن‌ست.و «خلّاقیت»،یعنی این‌که شما کاری بکنید که تا کنون نمی‌کرده‌اید؛ و در نتیجه، به دستاوردی نایل شوید، که تاکنون در دنیای‌تان نبوده است! «انتظار» هم، نوعی انقلاب است؛«انتظار» هم، نوعی خلّاقیت است. از «خلّاقیت انتظار»، می‌باید به‌طور «خلّاقانه» بهره گرفت. وگرنه، همین انتظاری که می‌توانست بهترین «فرصت» برای «زمین» و «زمان» باشد، به صورت بدترین «تهدید» رُخ می‌تواند نمود!بیایید کاری بکنیم،و با «مدیریتِ تهدیدها»، بهترین فُرصت‌های انسان و جهان را، بیافرینیم.از هر فرصتی که به خوبی استفاده نکنیم ـباور کنید که خودش به بدترین تهدید، تبدیل خواهد شد. نمی‌شود کاری نکرد، و به جایی رسید؛ و شاید «مسأله‌شناسی»، نخستین کاری باشد که باید کرد. آن کس که مسأله‌هایش را نمی‌شناسد، و یا اگر می‌شناسد، آن‌ها را نمی‌تواند دسته‌بندی و اولویت‌بندی کند ـ حتماً ـ شکست خواهد خورد! ... امّا، آن‌که مسألة خودش را ـ مسألة اساسی و حیاتی خودش را ـ  به خوبی شناخته است؛ به واقع، در راهِ نوآوری و «مهندسیِ‌ مجدّدِ زندگی»،‌ گام نهاده است. «خلّاقیت»، دوباره دیدن‌ست؛ و «نوآوری»، دست دادن با آینده‌یی ست که آمدنی‌ست!ماهنامه موعود شماره 120

نجوا با امام عصــ ـــر

آقای من ؛ مولای غریب من ای مسافر بیابان های تنهایی ؛مضطر فاطمه ؛ غریب آل محمد(ص) ؛ پدر مهربان اهل عالم میخواهم غربتت را حکایت کنم ؛غربتی که دوازده قرن است ریشه دوانیده‌ ؛ غربتی که اشک آسمان و زمین را جاری ساخته ؛ غربتی که حتی برای برخی محبّانت، غریب و ناشناخته است؛ غربتی که اجداد طاهرینت ، پیش از تولد تو بر آن گریسته‌اند. من از تصویر این غربتو غم ناتوانم.از کجا آغاز کنم؟ از خود بگویم یا از دیگران؟ از آنانی بگویم که خاطر شریفترا می آزارند ، از آنهایی که دستان پدرانه و مهربانت را خونریز معرفی می کند؟ از آنها که حتی دوستانت را از ظهورت می ترسانند؟من... گویی همه چیز ، دست به دست هم داده است تا شما در غربت بمانید .ازخود آغاز می کنم که اگر هر کس از خود شروع کند ،امر فرج اصلاح خواهد شد.می خواهم به سوی تو برگردم!یقین دارم بر گذشته های پر از غفلتم کریمانه چشم می پوشی؛می دانم توبه‌ام را قبول می کنی و با آغوش باز مرا می پذیری ؛می دانم در همان لحظه‌ها ، روزها و سال‌های غفلت هم ، برایم دعا می کردی .من از تو گریزان بودم ؛ اما تو هم چون پدری مهربان دورادور مرا زیر نظر داشتی. . . العفو . . . العفو . . .بیایید اندکی فکر کنیم ! آیا تاکنون به غربت امام زمان اندیشیده یا اصلاً فکر کرده‌ایم ؟ناآگاهی از غربت امام عصر (عج) یا باور نداشتن غربت آن جناب ، یا غفلت از این غربت ،اولین وجه از غریبی امام زمان است.مولای من ؛ ارزو داشتم مرا عبدالمهدی می‌نامیدند.دوست داشتم از همان اول ، اذان عشق تو را در گوشم زمزمه کرده بودند.ای کاش از ابتدا مرا برای تو نذر کرده ، حلقه‌ی غلامی‌ات را بر گوشم افکنده بودند !ای کاش کامم را با نام تو بر می‌داشتند و حرز تو را همراهم می‌کردند !مهدی جانم! دوست داشتم با نام نامی تو زبان باز می‌کردم ، ای کاش آن اوایل که زبان گشودم ، نزدیکانم ، مرا به گفتن « یا مهدی » وامی‌داشتند !ای کاش مهد کودکم ، مهد آشنایی با تو بود . کاشکی در کلاس اول دبستان ، آموزگارم ، الفبای عشق تو را به من یاد می‌داد و نام زیبای تو را ، سرمشق دفترچه‌ی تکلیفم قرار می‌داد. اخر عمر در همان دوران طفولیت و مهد کودک خویش در جا می‌زنند.پس از فراغت از تحصیل نیز ، اداره‌ی زندگی و دغدغه‌ی معاش ، مجالی برای فکرکردن راجع به تو برایم باقی نگذاشت !مولای مهربانم ؛ محبوب دلم ؛ اینک اما ، در عمق ضمیر خود ، تو را یافته‌ام ؛ چندی است با دیده‌ی دل ، تو را پیدا کرده‌ام ؛ در قلب خویش گرمای حضورت را با تمام وجود حس می‌کنم ؛ گویی دوباره متولد شده‌ام تعارف بردار نیست . زندگی بدون تو که امام عصر و پدر مهربان زمانه‌ای ، « مردگی» است و اگر کسی هم چون من ، پس از عمری غفلت به تو رسید ، حق دارد احساس تولدی دوباره کند ؛ حق دارد از تو بخواهد از این پس او را رها نکنی و در فتنه‌ها و ابتلائات آخرالزمان از او دستگیری ؛ حق دارد به شکرانه‌ی این نعمت ، پیشانی ادب بر خاک بساید و با خدای خودزمزمه کند «الحمد لله الذی هدانا لهذا و ما کنا لنهتدی لو لا أن هدانا الله.»

گریه امان نداد...

می‌خواستم برای توشعری بنویسمتیر امان ندادنیزه امان ندادشمشیر امان ندادمی‌خواستم برای تو       شعری بنویسم          حرامیان نگذاشتند         و حواسم را بردند پی ِانگشتر                      پی ِ گوشواره                        و تا عمق قلبم تیر کشیدمی‌خواستم برای توشعری بنویسم     که فرشتگان      به گریه ریختند به سرم     و نگذاشتند             کلمه‌ای به کاغذ بیاییدمی‌خواستم برای تو شعری بنویسمکه تشتی طلا گذاشتند روبرویم          و چوب ِ خیزران که می‌آمد تا دندان‌های تو              و دختری سه ساله                  خیره به چشم‌های من        به لحن غمگین‌ترین پرستوهای مهاجر                               از پدرش پرسید...می‌خواستم برای توشعری بنویسم یکی در نقشه         کربلا را نشانم دادو تا شام        مرا پیاده برد            با کاروان ِ اندوه                 با کاروان ِ زخم***میخواستم برای توشعری بنویسمگریه امان نداد...

هَل مِن ناصِرَ یَنصُرَ نی ؟

ندای مظلومانه صاحب الزمان همواره به گوش میرسد و ما را به سوی خویش فرا میخوانَد.او نیز همچون جد مظلوم خویش ابی عبدالله الحسین فریاد میزنَد:«هَل مَن ناصِرَ یَنصُرَ نی ؟»کیست مرا یاری کند؟و حال ماییم که باید لبیک گوییم و خود را در خیل سربازان آن حضرت قرار دهیم و بدانیم که رمز ظهور آن حضرت در3 چیز است:1-تزکیه نفس و خود سازی2-دعاکردن برای ظهور آن حضرت3-تبلیغ و ترویج نام و یاد و معارف آن حضرتشما که همیشه آرزو داشتید در زمان یکی از ائمه می بودید و آنها را یاری می کردید شما که آرزوی حضور در کربلای حسینی را همواره در دل داشته اید اکنون کربلای دیگری برپاست و حسین زمان شما فرزند او حجت بن الحسن العسکری است.پس به پا خیزید و اورا بیش از این تنها مگذارید.به پا خیزید و اورا از این غربت جان سوز رهایی بخشید به پاخیزید و دنیارا به نور آن حضرت روشن نمایید.او هم اکنون پشتِ در منتظر است.او از همه منتظر تر است.او در انتظار آمدن ماست.منتظر بیداری ما و باز گشت ما از سفر گناه و غفلت .او آمده است ما نیامده ایم .او غایب نیست ما غایبیم.او پشت ابر نیست خورشید که پشت ابر نمی رود خورشید جهان را پرتو افشانی میکند.ماییم که پشت ابریم ماییم که خود را در پس پرده پنهان کرده ایم و حجاب های نورانی و ظلمانی جلوی دید مارا گرفته و گوش های مارا ناشنوا نموده اند تاجایی که نه خورشید را می بینیم و نه آوای دلنشین پیک خدا را می شنویماکنون سالیانِ سال است که ندای مظلومانه امام زمان بلند استو شیعیان خود را به سوی رهایی فرا می خواند و از دوستان خود می خواهد که آن حضرترا در مسیر نجات خویش یاری کنند و اما ما حیران و پریشان و دل بسته ی زندانیم.ای زندانیان.به خدا راهِ فرج نزدیک است.باید قدمی بر داریم باید که پری بگشاییم. ای عاشقان صدای هل من معین رسیده                                                                           هوش از سر تمام اهل یقین پریدهخورشید کرده روشن این آسمانِ تیره                                                                            اف بر دلی که روی ماه مهین ندیده                           اَلـلّـهُـــــــــمَ عَـجِّـــــل لِـوَ لـیِّـــــــــــکَ الـفَــــــــــــرَج

شنیدید میگن

"از دل برود هر انکه از دیده برفت "به نظر شما واقعا از دل میرود کسی که از دیده رفته ؟؟ نظرات ادمها ممکنه درباره ی این جمله متفاوت باشه ..برخی ممکنه خیلی مخالف باشن و بگن این جمله کاملا غلطه و برخی ممکنه نظری عکس داشته باشن و بگن دقیقا همینطوره به نظر من این جمله کاملا درسته ... مولای مهربانمون سالهاست از دیده برفته و متاستفانه از دل هم راندیمش !! چیه ؟؟؟ ..میخواید بگید نه ..این چه حرفیه ..ما منتظریم و ما فلانیم و بهمانیم !! ما دعای ندبه میخونیم ..ما میگیم اللهم عجل لولیک الفرج و یه زمانی تو صف صبح گاهی دعای فرج میخوندیم ...اینها نشانه عشق و خواستن نیست ... ما همونجور که با دوستمون سلام علیک میکنیم همونجور میگیم اللهم عجل لولیک الفرج  !! کی دلمون اتیش گرفته ؟؟ تا حالا شده یه روز کامل یعنی 24 ساعت تو فکر امام زمان باشی ؟؟ من که تا حالا برام پیش نیومده !! ... ااین یعنی متوجه نیستم که چه کسی رو در کنارم ندارم .. زندگی نمیکنیم .. مردگی میکنیم با نبودش .. نمیخوایمش ... از دلمون رفته !! و الا تا الان اومده بود ... این همه ادعا .. !! به کجا ؟؟؟ -----------------به حد مرگ از دست خودم عصبانیم .. !! اخه این همه ادعا و در عین حال این همه بی تفاوتی !!

جمعه

عصر یک جمعه دلگیر دلم گفت بگویم بنویسم که چرا عشق به انسان نرسیده است چرا آب به گلدان نرسیده است چرا لحظه باران نرسیده است هر کس که در این خشکی دوران  به لبش جان نرسیده است به ایمان نرسیده است و هنوزم که هنوز است ، غم عشق به پایان نرسیده است بگو حافظ دلخسته ز شیراز بیاید بنویسد که هنوزم که هنوز است چرا یوسف گمگشته به کنعان نرسیده است چرا کلبه احزان به گلستان نرسیده است  خداوند گواه است دلم چشم به راه است ودرحسرت یک پلک نگاه است ولی حیف نصیبم فقط آه است تویی آئینه ،روی من بیچاره سیاه است وجا دارد از این شرم بمیرم که بمیرم عصر این جمعه دلگیر  وجود تو کنار دل هر بی دل آشفته شود حس   تو    کجایی    گل    نرگس تو    کجایی    گل    نرگس