خدا کانون تمام خوبیهاست
مهدی ملاصادقی | پنجشنبه, ۱۳ تیر ۱۳۹۲، ۰۷:۰۱ ب.ظ
(1)ـ پناه به خدا از مکر...
«محمدابن سیرین» همیشه معطر و نظیف بود.
روزی شخصی از او پرسید علت این که تو همیشه بوی خوش می دهی چیست؟ ابن سیرین
گفت: قصه ی من عجیب است. آن شخص او را قسم داد که داستان خود را برایم
تعریف کن.
ابن سیرین گفت: من در دوره ی جوانی بسیار
خوش سیما بودم و حرفه ام بزازی بود. روزی خانمی به همراه کنیزکی به مغازه ی
من آمدند و مقداری پارچه خریدند، چون قیمتش مشخص شد، گفتند: همراه ما بیا
تا قیمت آن را به تو پرداخت کنیم.
در مغازه را بستم و همراه ایشان راه
افتادم تا به جلو خانه ی آنان رسیدم. آنها به دورن خانه رفتند و من پشت در
ماندم. بعد از مدتی زن بدون این که کنیزش همراه او باشد مرا به داخل منزل
دعوت کرد. چون داخل منزل شدم، خانه ای دیدم که از فرش ها و ظروف عالی
آراسته شده، مرا بنشاند و چادر از سر برداشت! او را در اوج زیبایی دیدم؛
خود را به انواع جواهرات آراسته بود. در کنار من نشست و با ظرافت و ناز و
عشوه و خوش طبعی با من به سخن گفتن پرداخت؛ طولی نکشید که غذایی مفصل و
لذیذ آماده شد.
بعد از صرف غذا آن زن به من گفت: ای جوان!
می بینی من پارچه و قماش زیاد دارم، قصد من از آوردن تو به این جا چیز
دیگری است و من می خواهم با تو همبستر شوم و کام دل برآورم.
من چون عشوه بازی ها و دلبری های او را
دیدم، نفس اماره ام به سوی او میل کرد. ناگاه الهامی به من رسید که قایلی
از سوره ی النازعات این آیه را تلاوت کرد:
«و أما من خاف مقام ربه و نهی النفس عن الهوی فإن الجنه هی المأوی»(1)