یا اباصالح:

مثل هر بار برای تو نوشتم: دل من خون شد ازین غم، تو کجایی؟ و ای کاش که این جمعه بیایی! دل من تاب ندارد، همه گویند به انگشت اشاره، مگر این عاشق دلسوخته ارباب ندارد؟ تو کجایی؟ تو کجایی.... و تو انگار به قلبم بنویسی: که چرا هیچ نگویند مگر این منجی دلسوز، طرفدار ندارد، که غریب است و عجیب است که پس از قرن و هزاره هنوزم که هنوز است دو چشمش به ره است و مگر سیصد و اندی نفر از شیفتگانش، زیاد است، که گویند به اندازه یک « بدر» علمدار ندارد! و گویند چرا این همه مشتاق، ولی او سپهش یار ندارد! **************** و شاید پاسخ امام عصر علیه­ السلام: تو خودت! ای مدعی دوستی و مهر شدیدی که به هر شعر جدیدی، ز هجران و غمم ناله سرایی، تو کجایی؟ تو که یک عمر سرودی «تو کجایی؟»، تو کجایی؟!! باز گویی که مگر کاستی­ای بُد ز امامت، ز هدایت، ز محبت، ز غمخوارگی و مهر و عطوفت تو پنداشته­ای هیچ کسی دل نگران تو نبوده؟ چه کسی قلب تو را سوی خدای تو کشانده؟ چه کسی در پی هر غصه­ی تو اشک چکانده؟ چه کسی دست تو را در پس هر رنج گرفته؟ چه کسی راه به روی تو گشوده؟ چه خطرها به دعایم ز کنار تو گذر کرد؟ چه زمان­ها که تو غافل شدی و یار به قلب تو نظر کرد؟... و تو با چشم و دل بسته فقط گفتی تو کجایی؟! و ای کاش بیایی!! هر زمان خواهش دل با نظر یار یکی بود، تو بودی... هر زمان بود تفاوت، تو رفتی، تو نماندی خواهش نفس شده یار و خدایت، و همین است که تاثیر نبخشند به دعایت، و به آفاق نبردند صدایت و غریب است امامت من که هستم، تو کجایی؟ تو خودت! کاش بیایی به خودت کاش بیایی...! به خودت کاش بیایی...!

ای بهترین امام خوب می شوم:

آقا قسم به جان شما خوب می شوم باور کن آخرش به خدا خوب می شوم این روزها ز دست دل خویش شاکیم قدری تحملم بنما خوب می شوم حتی اگر گناه خلایق کشم به دوش با یک نگاه لطف شما خوب می شوم من ننگ و عار حضرتتان تا به کی شوم کی از دعای اهل بکا خوب می شوم با یک دعای مادر دلسوز و مهربان ام الائمه النجبا خوب می شوم جمعی کبوتر حرم فاطمه شدند من هم شبیه آن شهدا خوب می شوم من بدترین غلام حقیر ولایتم ای بهترین امام بیا خوب می شوم با این همه بدی به ظهور شما قسم با یک نسیم کرب و بلا خوب می شوم

شعر نو:

با سلام ای آقا ...   شبتان مهتابی ...   روز میلاد شما در پیش است ...   عرض تبریک آقا ...   و کمی بیتابی ...   چشم عالم به دقایق نگران خواهد شد! ...   کوچه ها منتظرند ...   دشت ها حوصله ی سبزه ندارند دگر ...   پس چرا دیر آقا ؟! ...   ای نفس ها به فدای کف نعلین شما ! ...   اندکی تند قدم بردارید

دو راهی:

دوستان عزیز ، یک مطلبی را در گردشی که در سایت های مهدوی داشتم ، دیدم که این تصویر را قرار دادن ، خیلی جالبه ، به همین دلیل هم در سایت قرار دادم تا دوستان دیگر هم از این تصویر زیبا و پر معنا بهره مند بشوند: عمر ما چند روزی بیشتر نیست..... خب ، حالا نظرتون چی هست؟؟؟ آیا هنوز میخواهیم ادامه ی گناه را کلیک کنیم؟؟؟

اشعار مهدوی

مهدی یعنی زاده‌ی شهر ولامهدی یعنی گلرخی از سامرامهدی یعنی دلبری از جنسِ نوریکّه تازِ عرصه‌ی وقتِ ظهورمهدی یعنی دلستانِ عاشقاندلبر شیرین بیانِ عاشقانمهدی یعنی سینه‌ای پر ماجراگشته بر عشقش دلِ دل مبتلامهدی یعنی هست و بود خستگانمرز ایمان، حضرت صاحب زمانمهدی یعنی چشم ما و انتظارعقده‌های دیدن و صبر و قرارمهدی یعنی مردی از رنگِ خداآن که عالم را دهد روزی ندامهدی یعنی دشمنان را التهابعشق زهرا و عزیز بوترابمهدی یعنی پاره‌ی قلبِ بتولنامِ او همنام با نامِ رسولمهدی یعنی هم محمّد هم علیحجت الله است بعدِ عسگریمهدی یعنی لاله‌ی نرگس نشانمی‌رود دل سوی او دامن کشانمهدی یعنی دلربای ما همهآن که گیرد انتقامِ فاطمهمهدی یعنی ناله‌ی هر شام و روزجمعه شبها و بقیه و اشک و سوزمهدی یعنی روشنی در شامِ تارشیعه و وقتِ ظهورش، افتخار

وصال:

انسان در هر زمان و مکان و در هر شغل و کسبی، می‌تواند به گونه‌ای پاک و صالح باشد که از اوتاد زمین و از وسائط فیض میان حضرت مهدی(ع) و مردم گردد. محمد علی مردی کاسب و گمنام بود و در دزفول زندگی می‌کرد. شغلش بافندگی و محل کارش دکّان کوچکی بود که هم در آن کار می‌کرد و هم زندگی می‌نمود. او آن چنان ساده و عادی می‌زیست که کسی معنویت و بزرگواری اش را باور نمی‌کرد و نمی‌دانست که او یکی از وسائط فیض بین حضرت ولی عصر(ع) و خلق است تا اینکهبقیه در ادامه مطلب

ظلم زمینه ساز ظهور نیست:

در برخی از روایت‌هایی که درباره ظهور امام مهدی عجل‌الله تعالی‌فرجه‌الشریف آمده است، چنین نقل شده است که: «امام مهدی عجل‌الله تعالی‌فرجه‌الشریف جهان را از عدل و داد پرمی کند، همچنان که از ظلم و جور پر شده بود». با توجه به این حدیث ممکن است این سؤال پیش آید که اگر ما برای از بین بردن ستم و مقابله با ستم‌کاران اقدام کنیم، ظهور را به تأخیر انداخته‌ایم؟ نوشتار حاضر در صدد است تا بدین پرسش پاسخ دهد.

دل تنگ:

سال هاست که چشم هامان به بهانه ظهور شما اشک می ریزد و دل هامان از دوریتان شب ها تا به سحر ناله سر می دهد و چه تلخ است صبر انتظار و چه شیرین است امید دیدار.   مولای من تا کی از دوری شما لب هایمان هم نوا با دل هایمان فریاد العجل را سر دهد. آنگاه که دلم می گیرد تنها دل خوشیم نگاه کردن به نا زیبای شماست که بر دفتر دلم نقش بسته است. گاهی نیز که دوریتان طاقتم را به ستوه می آورد به جمکران می آیم و دلم را با هوای مهدوی ای که در آنجا پیچیده است غسل می دهم و آرام می گیرم. اما مولای من غروب های جمعه بسیار دلگیر است چرا که انتظار یک هفته ای خود را بر باد رفته می بینم و تو می دانی که تسلی بخش من در آن لحظه تماشای جمال نایبت می باشد چرا که تجلی شما را در چهره او می بینم همان که امروز به امید مستضعفان جهان تبدیل گشته است و او خود خوب می داند که همه امیدش شما هستید. چرا که در سخت ترین شرایط آنگاه که سختی ها از هر سو بر او هجوم آوردند شما را خطاب کرد و از شما مدد طلبید. اما ای امید حقیقی مستضعفان جهان ، چندین جمعه دیگر را باید بی حضور شما سپری کنیم ؟ آیا آن روز خواهد رسید که گوشه ای از تنهایی سالیان غیبتتان را با ما تقسیم کنید و ما را در غم های سال های انتظار خود شریک کنید و با ما از درد های دل خویش سخن گویید. ان شا الله و باز هم باید دعا کنیم و این بار سعی کنیم دعاهایمان را بیشتر خالص کنیم شاید مقبول درگاه الهی افتد. و باز هم اللهم عجل لولیک الفرج ، خدایا در امر ظهور حجتت تعجیل نما و نایبش را در پناه خود حفظ فرما

موعود در ادیان:

موعود در آیین یهود (قسمت اول) پیامبر دین یهود ـ یا بنی اسراییل ـ حضرت موسی علیه‌السّلام می‌باشد. یهود یکی از سه دین بزرگ توحیدی جهان است و اسم خاص خداوند در این دین «یَهوَه» می‌باشد. عهد عتیق نامی است که مسیحیان در مقابل عهد جدید خود به کتاب یهودیان داده‌اند که البته به هر دو عقیده دارند. عهد عتیق 39 کتاب دارد و از نظر موضوع به سه بخش تقسیم می‌شود: 1- تورات و بخش تاریخی عهد عتیق؛ 2- حکمت، مناجات و شعر مانند کتاب ایوب و کتاب مزامیر؛ 3- پیش‌گویی‌های انبیا مانند کتاب یونس، کتاب زکریا و کتاب حَبَـقوق؛ کتاب مقدّس یهودیان یعنی تورات در آغاز عهد عتیق قرار دارد و هر بخش آن به نام «سفر» و هر سفر به چند باب و آیاتی چند تقسیم شده است، و تفسیری که علمای یهود بر آن نوشته‌اند «تلمود» نام دارد. یهودیان پس از نخستین ویرانی شهر قدس، همواره در انتظار یک رهبر الهی فاتح بوده‌اند که اقتدار و شکوه قوم خدا را به عصر درخشان داوود و سلیمان برگرداند. آنان معتقدند نجات دهنده‌ی آخرالزمان، مسیح (ماشِیَح) به معنای مسح شده‌ی خداوند است که جهان مطلوب و درخشان آینده را می‌سازد. به اعتقاد همه‌ی یهودیان، نجات‌دهنده (مسیح) انسانی است همانند دیگران؛ اما برخوردار از جلوه و جبروت خدایی. او جهان را با نور خویش که جلوه‌ای از نور خداست روشن خواهد کرد.

ایام انتظار

نشسته ام به امیدی که شاه زیبایی          بیاید از ره و برهاندم ز تنهایی   تمام هفته به امید شنبه ای آزاد          کنیسه ها و من و جام زرد صهبایی   مسیح مریم یکشنبه ها به ناقوست          بیا که خسته ام از انتظار ترسایی   دوشنبه ها همه مستند شاعران گویی          که رودکی بسراید به سبک نیمایی   سه شنبه ها من و این جام از تهی لبریز          و چارشنبه که هستم به اوج شیدایی   دلم گرفته ازین پنجشنبه های غریب          بگو که می رسد آن جمعه ای که می آیی